تو.

بعد همین میشود که گوشه ی چپ اتاقم کُرنل میزند به گوشه ی راست اتاقم ، عکسای سیاه و سفید هنوز پاره پاره منتظر یارن، مبادا ..مبادا..مبادا که چه شود..

آن شود که در آید ..

میخواهم بروم ذهن ها را از این گوشه ، از این مسافت خیلی دور ، از اینجا که خیلی ماضی بعید است مکان و زمانم ، ذهن ها را با رمزِ چگوارای صحرا حک کنم....

بیا و ببین که چقدر در پنالتی بین دو نیمه به سر میبرم..

بیا و ببین و نبضم را با این ساعت کوکی ها بگیر که هر لحظه مرغ درونش ، نوکش را به زمین میزند...

آها یادم رفته که اینجا ، زمان و مکان ایستاده من در سال  هجری قمری ، که تاریخش را هم نمیدانم ایستاده ام..

سفرت به سلامت.